Inspiratie

Marjolein Februari - Kantoordichter

Daarom ook komt uiteindelijk op ieder kantoor ter wereld een dichter werken die de werknemers iets zal vertellen over de breekbaarheid van hun bestaan. Niet omdat de werknemers daar zelf te weinig van weten. Maar tussen de stapels werkachterstand en de lunches in de kantine moeten ze weer worden herinnerd aan de gevoelens van wanhoop die ze hebben als ze thuis in bed liggen; de herinneringen van thuis zijn ze kwijtgeraakt op het moment dat ze de deur van hun kantoor zijn gepasseerd. Want hier zijn ze nooit alleen, nooit rustig, nooit op hun gemak. Hier hebben ze nooit tijd om na te denken - over niets.
Daar komt de dichter te pas.
Zijn taal is werkelijker dan hun taal.
(Waarom zijn de woorden van de dichter aangrijpender dan je eigen woorden? Op het tentamen antwoordt een van Randolfs studenten: ‘Om dezelfde reden waarom de liefdesgeschiedenis van een ander altijd aangrijpender is dan je eigen liefdesgeschiedenis. Omdat het de liefdesgeschiedenis is van een ander. Omdat je er zelf buiten blijft - met je twijfelachtige karakter, en je tweederangs lichaam.’)
En dus, omdat de taal van de dichter zoveel aangrijpender is dan je eigen taal, bloeit het hart van de werknemers op zodra tijdens de poëzieworkshops hun gevoelens aan de orde komen, ook al kennen ze hun gevoelens zelf allang van dichtbij, en precies op dat moment, zullen ze achteraf aangeven op de evaluatieformulieren, gaat ergens diep vanbinnen een deur in ze open.

Uit: Marjolein Februari – De literaire kring, 2007